Diana Jones is een Amerikaanse singer-songwriter, die opgroeide in NY. Momenteel woont Jones in Nashville, TN. Nadat ze herenigd is met haar ouders, ontdekt ze dat haar grootvader Robert Lee Maranville een getalenteerde zanger is (die nog in de band van Chet Atkins zong) en ontdekt ze ook dat haar eigen muzikale roots in de country en folk liggen. Einde jaren ’90 treedt ze op in Texas in de ‘Austin music scene’ en brengt ze haar debuut album “Imagine Me” (1997) uit. Na de dood van haar grootvader Robert in 2000, verhuist ze naar het Noord Oosten. Het album “My Remembrance On You” (2006) brengt ze uit, na een periode van persoonlijke bezinning en als een soort van eerbetoon aan haar grootvader. Jones won meerdere songwriting wedstrijden, waaronder in 2006, de ‘New Folk’ competitie tijdens het ‘Kerrville Folk Festival’. Haar nummer "Pony" is door het ‘North American Folk Alliance’ genomineerd als "Song of the Year”. Jones zelf was ook in 2006 genomineerd als "Emerging Artist of the Year". Diana Jones trad op vrijdag 14 maart op in de Parketzaal van het CC De Breughel in Bree. Tijd voor Rootstime om een babbel met deze dame te doen.

Diana Jones, je bent een Amerikaanse singer-songwriter. Denk je dat je voorbestemd was voor een muzikale carrière? Kreeg je van je grootvader Robert Lee Marville [een getalenteerde zanger die nog mee zong in de band van Chet Atkins!] alsnog muzikale genen mee in je bloed?

Dat is een goede vraag, want ik weet niet, of ik dan ook dezelfde singer-songwriter zou geweest zijn. Mijn grootvader gaf me heel veel respijt en toonde me de weg die ik moest gaan. Als hij zong, klonk zijn stem, zoals mijn stem klinkt. We klinken beiden heel gelijkvormig. Hij inspireerde me heel veel en ik ben er zeker van, dat ik niet de songs zou zingen die ik nu zing, zonder mijn grootvader… Daar ben ik van overtuigd.

Onder welk genre of stijl zou je zelf je muziek willen catalogiseren?

Ik denk dat ik muzikaal qua genre en stijl beïnvloed ben door ‘old time music’ en meer specifiek, de oude zangers uit de Appalachen. Deze oude muziek die me beïnvloedt en die ik ontdekt heb, schrijf ik echter nu. Noem het ‘oude muziek van nu’. Wanneer ik deze nummers breng en het publiek uitleg wat ik zing en wat me inspireert, begrijpen de toehoorders heel goed, wat ik als songwriter bedoel met muziek uit de Appalachen. Ik denk dat een publiek zelf de muziek in genres catalogiseert en vrij goed begrijpt, wat een muzikant brengt. Dit kan soms moeilijk zijn, als de muzikant meerdere genres brengt.

Je éérste album “Imagine Me” dateert van 1997. Is jouw muzikale stijl veranderd gedurende jaren?

Stijl veranderingen? Dat denk ik wel, want dat album bracht ik uit toen ik nog in Austin, Texas woonde. In die periode bracht ik meer en meer tijd door met mijn grootvader, maar klonk ik nog niet zoals ik wou klinken. Om zo ver te geraken, heb ik veel tijd nodig gehad. Wanneer mijn grootvader stierf in 2000, had ik twee albums uitgebracht, maar was ik nog niet zo ver, maar op de goede weg… Na zijn dood, zonderde ik me af  in een blokhut en schreef als een soort van eerbetoon aan hem, het album “My Rememberance Of You” (2006).     

In 2006 kwam je album “My Rememberance Of You” uit, nadat je grootvader Robert stierf in 2000. Was dit jou manier om over dit verdriet heen te geraken?

Dat klopt… ik was nog vrij jong toen hij stierf. Ik was vrij ‘close’ met hem en hij had heel veel invloed op me. Hij steunde me en hij vertelde me dat hij heel blij was, als ik zijn muziek zong… Dat raakte me heel intens. Ik voelde me daarna verantwoordelijk om verder te gaan. Ik trok me terug om te schrijven, maar op het podium wist ik niet of het zou lukken, om hem te bereiken met de songs  die ik me van hem herinnerde… Uiteindelijk lukte het me, denk ik, wel…

Er zijn mensen die dit album linken en/of vergelijken met het werk van een andere Amerikaanse singer-songwriter Gillian Welch [Treedt op met haar partner gitarist David Rawlings. In hun ijle en donkere stijl brengen ze een mix van Appalachen muziek, bluegrass en Americana] Ben je het eens met deze conclusies?

Oh ja, ik voel dit aan als een complement. Ik hou van hun muziek. Andere namen worden ook nog genoemd en dito links worden ook gelegd. Ik hoor wel eens vergelijkingen met Johnny Cash en anderen… maar, wat me het meest verheugd, is dat ik in dit gezelschap thuis hoor! Ik heb ze trouwens allemaal op mijn iPad staan en luister vaak naar hen…

In september 2008 bracht Joan Baez een van je tracks “Henry Russell’s Last Words” (uit het album “Better Times Will Come” – 2009) op haar (met een Grammy genomineerd) album “Day After Tomorrow” uit. Kwam dit over als een herkenning of kan  je ook spreken van een bijdrage aan de Grammy?

Het is zeker een eer voor mij. Een bijdrage? Ja / Neen… Dat denk ik niet echt. Nogmaals, ik was vooral heel erg vereerd! Ik luisterde al naar Joan Baez, toen ik nog een jong kind was. Het was geweldig om haar mijn nummer te horen zingen.  

Je laatste album heeft een niet alledaagse titel: “Museum Of Appalachia Recordings” en is opgenomen in de ‘Peter’s Cabine’ in Tennessee. Waarom koos je voor deze specifieke plaats en voor deze titel?

De plaats is gekozen omdat ze in de nabijheid ligt van de omgeving, waar mijn moeder en grootvader opgroeiden en waar hij in contact kwam met zijn vriend Chet Atkins. Ik wou het album niet opnemen in een studio, maar ergens buiten, in een plaats die voor hem iets betekend heeft. Omdat ik wist dat mijn grootvader en mijn familie er vertoefd hadden en dat Chet Atkins er geweest was en, omdat de hutten bewoond zijn geweest door de mensen uit de bergen, was deze keuze de juiste.

Het duurde slechts twee dagen [3 & 4 december 2013] om je laatste album op te nemen. Was dit een berekend risico?

(Lach) … Neen het was zelfs een heel groot risico! Ik heb met deze muzikanten twee keren gerepeteerd. Zij waren fantastisch! Ik denk dat ik de best mogelijke muzikanten ingehuurd heb, die ik kon vinden en, zij waren fantastisch! Dit helpt uiteraard al heel veel en zij waren daarbovenop, ook hele lieve en vriendelijke mensen.  Na de opnamen, toen we de hut verlieten, had ik nog niets beluisterd en wist ik niet wat ik ervan moest denken. Ik had die twee dagen enkel gezongen en gespeeld…

Kende je al de muzikanten die hebben meegewerkt aan dit album. Waarom deze line up? [Matt Combs – viool, mandoline, banjo… / Shad Cobb – viool, mandoline, gitaar…]

Deze line up was de best mogelijke die er was. Matt (Combs) is de beste violist van Nashville en Shad (Cobb)…, die kan op alles spelen (gitaar, banjo, viool, mandoline... èn ze kunnen beide zingen. Nogmaals, ze waren fantastisch!

De instrumenten die jullie kozen voor de begeleiding, zijn eerder als elementair te noemen (akoestische gitaar, viool…). De sound is daarom meer traditioneel en authentiek / puur dan op eerdere opnamen; Is dat juist? Was dit een bewuste keuze?

Omdat ook de songs eenvoudig zijn… enkel “Ohio” is wat ingewikkelder. Maar, er was meer. Er was ook het gevoel dat ik had toen we in die hut bezig waren… en ik wou de songs authentiek laten klinken. Beide hebben de keuze van deze instrumenten bepaald. 

In de bijlage van je album schreef je dat “the songs were mined from the heart over the years” en dat ze (samengevat…) “were waiting patiently to be recorded”. Waren al de teksten al klaar bij de opnamen? Of, kan ik stellen dat ‘lyrically’ this was not ‘a big thing to do’… ?

Alle songs waren af, toen we aan de opnamen begonnen. Het schrijfwerk was toen al gedaan.

De songs die je brengt gaan soms over moordenaars killers (ik noem “If I Had A Gun”), maar zijn soms ook erg emotioneel (ik noem “Henry Russell’s Last Words”) – over mijnwerkers (beide uit het album: “Better Times Will Come”). Waarom deze heel uiteenlopende onderwerpen (zelfs binnen eenzelfde album)?

Ik denk dat we kunnen stellen dat het leven zelf heel extreem is. Er gebeurt zo enorm veel. Er zijn heel veel verhalen en soms zijn ze heel erg interessant, maar soms ook dramatisch… (lachje)

We stellen vast dat folk en country muziek niet de meest populaire muziek is. Wat drijft je om verder te blijven door gaan in dit genre? Vanwaar deze ‘loyaliteit’ n.a.v. dit genre?

Ik weet het niet. Voor mij is muziek altijd een “vanzelfsprekendheid” geweest in mijn leven. Voor mij zijn songs niet zo maar songs, die je telkens opnieuw brengt. Ze betekenen meer, dan alleen maar woorden, die je geschreven hebt.

Wat zijn je toekomstplannen (album, tour…)?

Ik ben van plan om hier nog te komen optreden (nvdr: in juni, in Eindhoven), ik denk aan nieuwe opnamen, ik werk (al twee jaren) aan een biografie die ik wil afmaken… en… misschien wil ik een album opnemen in Nederland, omdat ik iemand ken die een windmolen heeft. Dat kan misschien wel iets leuk worden…  

Wat ga je vanavond brengen? Wat staat er op je set list?

De set list, die varieert. Ik pas me aan het publiek aan. De set moet voor beiden goed aanvoelen.

Slotvraag: Is Diana Jones een tevreden muzikant?

Ja, zeker weten! Het houdt me bezig. Ik moet werken en het publiek verwacht dingen van me. Ik moet dingen creëren, zingen, entertainen… 

Diana Jones, bedankt voor dit interview en we hopen dat we straks samen met jou van het optreden mogen genieten. 

Eric Schuurmans

meer foto's

DISCOGRAPHY:

• “Imagine Me”  (1997, New Shoes Records)
• “The One That Got Away” (1998, New Shoes Records)
• “My Remembrance of You” (2006, New Song Recordings)
• “Radio Soul”, with Jonathan Byrd (May 2007)
• “Better Times Will Come” (February 2009, Proper Records [UK]/ April 2009 [US])
• “High Atmosphere” (April 5, 2011, USA)
• “Museum Of Appalachia Recordings” (July 8, 2013 Proper Records [UK]/ November 5, 2013 Goldmine Records USA)